Bericht uit Kenia

Lieve mensen,

Inmiddels ben ik een half jaar in Kenia. De tijd gaat razend snel! Het
werk bevalt heel goed. Met de jongens in Onesmus Boys Centre blijft het
werk uitdagend en afwisselend. Er valt nog veel op te voeden en te
rehabiliteren, maar daar is OBC ook voor. Met het personeel besteden we de
laatste tijd veel aandacht aan regels in het centrum. De regels waren er
wel, maar voor het personeel was het niet duidelijk welke regels er
precies allemaal zijn. En, ook heel belangrijk; wat doe je als een jongen
zich niet aan de regels houdt? Vaak werd er tegen een jongen gezegd als
hij zich misdroeg, of tegen de hele groep; we geven het door aan Mirjam of
Matheka. Maar er werd niet op het moment zelf gehandeld, terwijl dat het
beste werkt. Nu we verschillende mogelijke consequenties goed besproken
hebben, kan het personeel de jongens beter hanteren. Als een jongen niet
naar school gaat, zonder een goede reden, moet hij bijvoorbeeld thuis het
gras maaien, met de hand, of wc schoonmaken. Denk nu niet aan de wc die in
je eigen huis staat... Zie een wc voor je die in twee uur door 25 jongens
wordt gebruikt, met onvoldoende water om door te trekken; gevolg: een
hoop....met vliegen. Tegenwoordig gaan de jongens trouw naar school; ze
leren te gehoorzamen en dat is heel belangrijk ook als ze straks voor een
baas gaan werken. Soms moeten we echt even flink optreden. P was een
tijdje geleden ontzettend respectloos naar het personeel toe. We hebben
hem een weekje weg gestuurd. Dat was voor hem zo’n schok dat ie nu weer
helemaal bij getrokken is en zich over het algemeen rustig gedraagt en
correctie accepteert. Dit soort resultaten geeft energie en vertrouwen dat
we op de goede weg zijn, maar natuurlijk blijven er dingen te verbeteren.

Nieuwe jongens in OBC
We hebben 5 nieuwe jongens opgenomen in Onesmus Boys Centre! Terrence,
John, Robert, Evans en Calvin. Ze zijn 13 en 14 jaar. De zus van John
woont in Dickson Children Centre en ze waren elkaar onlangs tegen gekomen
op straat. John heeft vervolgens weken lang gevraagd of hij naar OBC mocht
komen. Vorige week haalden we de jongens op uit de stad en John straalde
helemaal toen hij het busje instapte. De jongens volgen nu het programma
in het centrum. ‘s Ochtends zitten ze in de klas en krijgen les in rekenen
en taal. Ook worden er onderwerpen behandeld zoals: hoe vaak ga je onder
de douche? Hoe houd je je kledingbox netjes? Hoe ga je met de andere
jongens om in het centrum? Wat zijn de regels in OBC? Hoe gedraag je je
straks op school? Het is een leuk groepje en ze doen heel heel serieus hun
werk in de klas.

Het bijbelgroepje
We hebben het bijbelgroepje naar een klaslokaal verhuisd. Het kantoortje
waar we normaal gesproken in zitten, werd te klein! We spraken vorige week
over “How do I live in the world as a Christian”? We dachten na over
vragen als: “Wat is ‘de wereld’ en “wat moet je doen om in Gods Koninkrijk
te leven, nu al”? Tenslotte schreven de jongens op waarmee ze besloten te
stoppen in hun leven. Terrence schreef: “Ik stop met het stelen van
kokosnoten, van de buurman. Natuurlijk neem ik Terrence heel serieus, maar
in mn hart moest ik ook een beetje lachen… Nadat we het onderwerp hadden
behandeld vroeg ik wie er graag een keuze voor Jezus wilde maken. Alle
jongens hadden al gekozen of waren er nog niet zeker van of ze wilden
kiezen. Toen iedereen weg was, bleef John zitten. Hij is sinds kort in OBC
en wilt echt zijn leven veranderen. Samen met Bridget (sociaal werker)
hebben we met hem gebeden en hij koos er voor de juiste weg te volgen.
Hier doen we het werk voor! We willen de jongens niet alleen maar eten,
onderdak en een opleiding geven. We willen ze bij Jezus brengen. Als een
jongen dan kiest is dat natuurlijk een feest!!!

Het verloren zoontje
Er stopt een vrachtwagen voor Onesmus. Als ik dichterbij kom zie ik
allemaal bekende koppies. Jochies van de straat die zo’n 6 weken geleden,
nadat hun kamp was afgebrand gearresteerd werden. M stapt uit en wordt
begeleid door twee mannen naar ons kantoor. De mannen vertellen dat M weer
thuis wordt gebracht... Dit hebben we niet eerder mee gemaakt. “Nieuwe
procedure”. M werd na zijn arrestatie naar een soort heropvoedingschool
gebracht. De nieuwe procedure is dat de jongens nadat ze het programma
hebben doorlopen, naar een rehabilitatiecentrum worden gebracht. Wij waren
niet op de hoogte van zijn komst, maar buiten dat; we weten dat M nog
helemaal niet klaar is om terug te komen. Hij kan nog niet van de
Marihuana afblijven en heeft eerst goede begeleiding nodig. Matheka kent
een therapeut uit de kerk die we hopen in te kunnen schakelen. Voorlopig
zal M nog even op straat moeten overleven, maar gelukkig kan hij wel naar
een dagopvang voor straatjongens, ergens in de stad. Van daaruit kunnen we
dan bekijken of hij stap voor stap weer terug kan komen. M heeft 2,5 jaar
bij ons gewoond. Hij was ooit ‘de beste jongen’ van OBC. Maar zijn drang
om te roken werd te groot; hij koos er een half jaar geleden voor om te
vertrekken. Toen hij bij ons woonde heeft hij ook een keuze gemaakt voor
Jezus, maar door invloed van ‘verkeerde’ vrienden is hij toch weer terug
gevallen. Zaterdag liet M weten dat hij heel graag weer terug wil komen en
dat hij open staat voor therapie. We willen dit verloren zoontje een kans
geven. Ik vertrouw erop dat we voor M de juiste hulp kunnen vinden om van
zijn verslaving af te komen. Ik moet denken aan het lied: “We went to the
enemies camp and took back what he stole from me”! Hij is van ons en
willen hem terug!

Fatima heeft een stoofje.
In de stad is een nieuw drop inn centre geopend, vanuit de overheid. Het
project vangt overdag straatjongens en meisjes op. Het is heel nieuw en
het personeel heeft weinig ervaring. Daarom gaan Matheka en ik wel eens
langs om te praten en te adviseren. Dat is heel leuk. Ook omdat er
allemaal kinderen zijn die we kennen. Er loopt een vast groepje
straatmeisjes rond. Ze zijn tussen de 15 en de 23 en hebben vaak een kind.
“Mirjam, stoof”. Dat is wat Fatima de afgelopen weken herhaaldelijk tegen
me heeft gezegd. Ze kan niet zo goed Engels, dus ik vergeef haar dat ze zo
onbeleefd om iets vraagt... Samen met Rachid woonde ze eerst in het kamp
van de straatjongens, maar nadat dat is afgebrand, hebben ze een kamertje
kunnen krijgen bij de dagopvang. Tja, dan wil je ook zelf gaan koken. Maar
als je geen geld hebt om de basisspulletjes te kopen, kan een beetje extra
hulp uitkomst bieden. Fatima en Rachid waren heel blij en ik heb ze
verteld dat ik wacht op een uitnodiging voor dinner. Fatima en Rachid zijn
moslim, maar Fatima accepteerde het toen ik voor haar bad, toen ze in het
ziekenhuis lag (ze is 4 maanden zwanger en had toen een longinfectie). Bid
voor haar dat ze echt open gaat staan voor het evangelie.

Ria en Matheka naar Nederland
De komende twee maanden zijn Ria en Matheka, de projectleiders, in
Nederland. Ze komen voor een hun twee jaarlijkse familiebezoek en ook
zullen ze praten met sponsors. Voor mij is het best een beetje spannend.
Nu overleg ik veel met hen, maar straks moet ik zelf de beslissingen
nemen. Natuurlijk is er wel contact via de mail. Ik weet dat als ik op God
vertrouw en geloof, dingen goed zullen gaan.

Dank voor jullie interesse en trouwe steun!
Vanuit Kenia veel liefs voor jullie allen!
Ik wens jullie allemaal een een hele goede zomer(vakantie) toe!

Mirjam